Ey halkım! Çok konuştular arkamdan!
Ben ozanım, benim sazım, sözüm var!
Öyle hoşlanmam yalandan dolandan!
Benim kendime has, bir duruşum var!
Ben ozanım, hislerim coşar benim;
Bakışıma gülüşüme yansır benim!
Mazluma, düşmüşe ağlar gözlerim!
Benim kendime has, duygularım var!
Ben çok sevdim ülkemi ve halkımı,
Bilhassa doğduğum topraklarımı,
Bahsederken sızlatır her yanımı;
Benim Trabzon gibi, büyük sevdam var!
“Ölünce yakın naçiz bedenimi”
“Serpin Trabzon üstüne küllerimi”
Derken yüceltmiştim memleketimi!
Benim aşk anlatan, bir lisanım var!
Alçaklara hitap etmez lisanım!
Ozanca yazar ozanca çağlarım!
Pir Sultanlara dayanır bir yanım!
Benim zulme karşı, itirazım var!
Deyin o aşağılık pisliklere;
Sözlerimi saptırdılar bir kere!
Sahnede girilmez vasiyetlere…
Benim vasiyet için, ailem var!
Kurtulamadık din simsarlarından;
Çekilsinler Allah ile aramdan!
Onlar beslenir din istismarından!
Benim Allah’a giden, bir yolum var!
Terk-i diyar ettim dünya alemi;
Size emanet ettim sözlerimi.
Herkesle yaren olmadım, değil mi?
Benim Atatürk’le ahbaplığım var!
Bulamoğlu, hiç helallik isteme!
Haklarım helaldir sevenlerime!
Ancak pek söz dinletemem kendime;
Benim mahşerde alacaklarım var!
Mustafa BULAN
Pendik/06.04.2025
